πόση δύναμη κρύβεις μέσα σου;
Με αφορμή ένα άρθρο στη Κυριακάτικη εφημερίδα Καθημερινή το οποίο μου έκανε τρομερή εντύπωση θα ήθελα να μοιραστώ τα συναισθήματά μου. Ένιωσα πόσο άδικοι είμαστε με τον εαυτό μας όταν αγχωνόμαστε με μικρά πράγματα στη ζωή μας άνευ ουσίας που όμως αποτελούν αιτίες αναβλητικότητας αλλά και αφορμές να μην ζούμε την πραγματική στιγμή δημιουργώντας ένα περιβάλλον δύσκολο, γεμάτο ανασφάλεια, δυσφορία και ανεπάρκεια.
Το άρθρο περιέγραφε τη ζωή ενός ανθρώπου ο οποίος χρόνια τώρα ζει με διπολική διαταραχή, ετών πενήντα επτά και την καθημερινή του μάχη. Όμως αυτός ο άνθρωπος με περίσσια δύναμη και ελπίδα καταφέρνει να ξεπερνά τις δυσκολίες τις φάσεις αυτές και να συνεχίζει να ζει και να υπάρχει με υπερηφάνεια.
Ίσως η δύναμή του να πηγάζει από την αγάπη του για τους δικούς του, ίσως από την ανάγκη του να ζήσει και να υπάρχει για να βλέπει αυτούς που τόσο αγαπά, ίσως από την δύναμη που αντλεί από μια ανώτερη από αυτόν οντότητα τον Θεό που κάθε φορά του δίνει κουράγιο να ανακάμπτει και να δεσμεύεται για μια νέα προσπάθεια να ανέβει τον δικό του Γολγοθά.
Ξέρει πως αυτό θα το κουβαλάει μια ζωή είναι αναπόφευκτο και μη αναστρέψιμο, ζει πάντα με την απειλή του και κάθε φορά απλά γίνεται πιο δυνατός και πεισμώνει και προσπαθεί. Η θέλησή του για ζωή τον προκαλεί να ξεπερνά κάθε εμπόδιο και να συνεχίζει παρ΄όλες τις δυσκολίες.
Ειλικρινά αισθάνθηκα τόσο μα τόσο μικρή και αχάριστη μπροστά στο μεγαλείο αυτού του ανθρώπου, όπως και τόσων άλλων ανθρώπων γύρω μας που ενώ βρίσκονται αντιμέτωποι με απίθανες δοκιμασίες χαρακτηρίζονται από μια αισιοδοξία και μια άλλη οπτική των πραγμάτων. Για κάποιους από εμάς ίσως να θεωρείται αδιαφορία ή απλά παρανόηση του μεγέθους του προβλήματος, ή του τι ακριβώς συμβαίνει στη ζωή τους ή απλά κάνουν πως δεν υπάρχει.
Η ζωή μου έδωσε την ευκαιρία να έχω κοντά μου τέτοιους υπέροχους ανθρώπους τους οποίους πραγματικά θαυμάζω με τον τρόπο που αντιμετωπίζουν καταστάσεις δύσκολες πολύ. Όμως ο Θεός, οι ίδιοι και τα ψυχικά τους αποθέματα, η δύναμη τους, τους καθιστά ήρωες στα μάτια μου και μόνο θαυμασμό μπορούν να μου προκαλέσουν.
Άτομα που ζουν καθημερινά με παιδιά με αναπηρία ή με παιδιά που χάθηκαν μετά από άνισο αγώνα με την υγεία τους. Κι όμως συνεχίζουν τη ζωή τους, ονειρεύονται , αποκτούν κι άλλα παιδιά , αγωνίζονται για το καλύτερο. Η κανονικότητα της οικογένειας , των φίλων των συγγενών ίσως θεωρήσουμε πως είναι διαφορετική ,όμως ΟΧΙ. Συνυπάρχουν με κατανόηση , με θυσίες προσωπικές χωρίς ποτέ μα ποτέ να έχουν παραπονεθεί γι αυτό που ο Θεός τους έδωσε και στέκονται βράχοι και μέρα με τη μέρα προσφέρουν ότι καλύτερο μπορούν για να είναι αυτοί και η οικογένειά τους ήρεμοι, ενωμένοι, ισορροπημένοι.
Αποτελούν μάθημα ζωής για όλους εμάς που επικεντρωνόμαστε στις δυσκολίες της καθημερινότητας, στο άγχος που μας προκαλεί η ανεπάρκειά μας , η αδυναμία μας, η σύγκριση με άλλους , η ανασφάλειά μας ο φόβος της αποτυχίας και τόσες άλλες μικρές και απλές δυσκολίες χωρίς φυσικά να θέλω να υποτιμήσω καμία η οποία για τον καθένα μας έχει διαφορετική βαρύτητα. Αξίζει όμως όλη αυτή η σκέψη και η απαισιοδοξία;
Κάποτε η κόρη μου σε ηλικία δεκαπέντε ετών μου είχε πει κάτι που το κρατώ μέσα στην ψυχή μου και μέσα στο μυαλό μου σαν φυλαχτό, «Μαμά μάθε να δίνεις στα πράγματα την αξία που τους πρέπει, ούτε παραπάνω , ούτε λιγότερο».
Ευχαριστώ όλους αυτούς που πέρασαν και περνάνε από τη ζωή μου και μου δίνουν πάντα λόγο να ζω και νόημα να αγωνίζομαι σε αυτό το ταξίδι της ζωής.
Με πολλή αγάπη!